Wybraliśmy się z Moniczką na spacer, pierwszy raz sami. Obraliśmy kierunek północno-wschodni i ku naszemu zdziwieniu wylądowaliśmy na granicy miasta, a właściwie na polach otaczających miasto… Ponieważ pola te znajdują się tuż obok ruchliwej drogi do Ely, chcąc nie chcąc pooglądaliśmy przejeżdżające obok autka z kierownicą po prawej stronie, jeżdżące lewym pasem. Niby wszyscy wiedzą, że w Anglii jeździ się inaczej, lecz mimo to widok dla mieszkańca kontynentu jest zabawny.
Wracając wybraliśmy drogę obok ronda, na które, oczywiście, wjeżdża się z lewej strony. W ogóle po kilku dniach zauważyliśmy, że większość skrzyżowań w Anglii stanowią ronda. Jeszcze niejednym nas Anglicy tu zaskoczą…
Gdy wróciliśmy do domu, okazało się, że właśnie wróciła Ania i w trójkę wybraliśmy się na kolejny spacerek, tym razem do przychodni lekarskiej. Po drodze obejrzeliśmy z zewnątrz Emmanuel Church, dom starców oraz przez płot piękny, stary cmentarz. W przychodni posiedzieliśmy chwilkę w poczekalni. Jakież było nasze zdziwienie, gdy na umieszonym pod sufietem wyświetlaczu pojawił się napis: “Ms Anna Baron – treatment room”. Ancia wstała, poszła, po chwili wróciła zadowolona, że ma dobre ciśnienie. Pełna rewelacja. Nic dodać, nic ująć.
Wracając do domku, poszliśmy zrobić pamiątkowe zdjęcie z herbem Chatteris, znajdującym się na małym placyku przy High Street. Po raz kolejny zdziwiliśmy się, tym razem słysząc nieopodal nas język polski. Okazało się, że wracające z pracy Żaneta i Asia – koleżanki Hawranków. Chwilkę porozmawialiśmy, po czym wróciliśmy do domku. Większość dnia spędziliśmy na spacerkach, więc wypadało posiedzieć teraz w domku.
Niedługo później Ania poszła z powrotem do pracy, do Bridge House’u, a my przygotowaliśmy sobie pyszny obiadek, który wnet spałaszowaliśmy. Wieczorkiem wróciły zmęczone Hawranki i przed północą wszyscy oddaliśmy się w troskliwe objęcia Morfeusza.
Chatteris - teraz tu mieszkamy